Pitanje Peruna zahteva ponovno razmatranje s obzirom na postojanje njegovog kulta kod zapadnih Slovena, jer, uprkos Brikneru, on nije bio stran ni južnim Slovenima, čiji su preci Anti u priličnoj meri upravo poštovali Peruna.Trebalo bi se složiti s Briknerom da geografski nazivi stvoreni od naziva perun ili grom573 ne pružaju dovoljno dokaza za Perunov kult, ne toliko zbog toga što mogu poticati od osoba koje se zovu Perun i si, kako je smatrao ovaj autor, već pre svega iz razloga što su upamtila mesto gde je udario grom koji je "natprirodna" pojava u smislu "neobičnosti", hijerofanija neke natprirodne sile. Prema tome, božanstvo koje šalje gromove moglo je podjednako biti Perun, Svarog ili nebo, sa koga padaju gromovi. I onomastiku eleminišemo iz dokaza. Kriteriju-mom postojanja Perunovog kulta u Poljskoj trebalo bi smatrati činjenicu raširenosti tog kulta u Polablju i Rusiji, prema tome taj kult nije mogao mimoići Poljsku. Međutim, nalažena su imena koja slično zvuče u polapskom panteonu i koja su uzimana kao dokaz za postojanje po-menutog kulta. Tako je obodritsko božanstvo Prove često poisto-većivano s Perunom, iako Helmold pominje nekoliko puta to ime i to uvek kao Prove574. Protiv poistovećivanja dva božanstva govori i njihova priroda - obodritski Prove je lokalan i skroman, a ruski Perun moćan. Već smo utvrdili da ne postoji razlog da se božanstvo Porenu-tius, koje pominje Saks, čita kao Porenut-Perunic, jer je drugi član tog imena nesunjivo glasio -vit. Osim toga, Porenutius je bio skromno, "privatno" božanstvo, tako da postivećivanje s Perunom ne dolazi u obzir. Takode nije verovatno da u Polablju, koje od svih slovenskih zemalja ima najveći panteon, ime Perun nema potvrdu u izvorima, iako su značajna božanstva, poput Svarožića radgoskog ili arkonskog Sveto-vida, više puta i detaljno opisana u izvorima. Istina, normanski monah Orderikus Vitalis (umro 1142. godine) izveštava da su Lućičani, koji su 1069. godine podržali danskog Svena, između ostalog poštovali Tora57' (gromovnika, tj. Peruna?), mada je, bez sumnje, paganskim saveznicima Danske pripisao kult skandinavskih bogova.
Činjenica raširenosti Svarogovog kulta kod Slovena, čiji trag je ostao u Rusiji u nazivu za vatru Svarožić, i odsustvo Perunovog kulta kod zapadnih Slovena objašnjavaju se time da je Svarogov kult bio stariji i opštiji kod Slovena, dok se Perunov razvio u kasnijoj etapi, i to samo kod istočnih Slovena, odakle je prenet na Balkan. Istočno poreklo Perunovog kulta nalazi potvrdu u baltičkoj mitologiji, koja ima analogno božanstvo Perkunu (litv. perkunas)578. Oba ta srodna imena, iako se različito izgovaraju (od -r- i od -rk-}, odnose se na istu atmosfersku pojavu, koja je nesumnjivo postojala i pre formiranja slovenske (Perun) i baltičke (Perkunas) mitološke ličnosti. Međutim, Perkuni je kod Balta prethodila mitološka ličnost istog značaja, koja je odgovarala Svarogu, a kod Prusa se pojavljivala kao Curhe; mada kod Prusa nema potvrde za kult Perkune. Ovde, po svoj prilici, imamo posla s nekakvim prastarim kultnim procesom potiskivanja Svaroga kod istočnih Slovena; utvrđivanje hronologije i izvora tog procesa omogućiće da se utvrde stari kulturni procesi kod Slovena, a istovremeno počeci religije kod lehickih Slovena.
Izvori potvrđuju terminus ante quem nastanka Perunovog kulta polovinom VI veka, tj. kada je Prokopije opisao slovenskog boga munje. Iako smelo, postojanje tog kulta možemo pomeriti u vreme pre velike migracije Slovena, koja je započela nakon raspada hunske imperije, polovinom V veka, pa čak i ranije, jer, kult tog božanstva Mordvinima nisu preneli Sloveni, već Balti, koji su ga poštovali kao Purgine-pas 79, do čega je moralo doći u razdoblju kada su na Mordvu snažnije uticali Balti, a ne Sloveni, tj. u ranijem periodu zarubinjecke kulture, koja istovremeno određuje terminus ante quem slovenskog Peruna. Prostorno ograničen Perunov kult kod Slovena govori u prilog tome da taj kult nije bio samo rezultat spontanih procesa kod Slovena, već da se razvio i zahvaljujući spoljašnjim impulsima, koji su mogli postojati samo od strane relativno kulturno razvijenih stepskih naroda, koji su bili u kontaktu sa religiotvoračkim Sredozemljem i Istokom. Pri tom isključujemo pokretljive Gote, s obzirom na njihovu relativno kasnu pojavu iznad Crnog mora kao i zbog kontakta sa zapadnim Slovenima, kojima mora biti da su preneli i kult "boga munje". Zbog toga se obim mogućnosti sužava na iranske narode, ali je u po-menuto doba malo moguće da su na duhovnu kulturu Slovena mogli uticati sarmatski nomadski narodi, koji su uz to i rušilački, bez trajnog političkog središta nad Crnim morem; veća verovatoća postoji ako se okrenemo Skitima.
